Ανθισμενα σκυλοδεντρα, καθαρος ουρανος, ανοιξιατικο αερακι, εδω στο Μιντγουεστ, με την ψευδαισθηση μιας ατρωτης ασφαλειας που δημιουργει αποτελματωση. Παρ'ολα αυτα και αισθηση ελευθεριας να πεις και να κανεις οτι σου κατεβει στην κουτρα, να βγεις στους δρομους με τις πιτζαμες αν θελεις, αρκει να μην ειναι πολυ αποκαλυπτικες.

Εκει, παραθαλασσια του Θερμαικου, φυσαει βοριας που τ'αρνακια παγωνει, τα αργοσχολα πιπινια ξημεροβραδιαζονται στα καφενεια της λεοφωρου Νικης, αγναντευουν τον οριζοντα απεναντι τους, βλεπουν τον Ολυμπο να παιζει κρυφτο, καταπινουν τις φραπεδιες τους και φουμαρουν τους καπνους τους αδιαφοροτας για την φασαρια που κανουν τα διερχομενα τροχοφορα, μαθαινουν ετσι να να αδιαφορουν απεναντι σε οτι τους ενοχλει στον βιο τους...

Τιποτα δεν σου δινει αισθηση σιγουριας, ετσι που ολα κινουντα, αφου κοτζαμ βουνο κανει παιχνιδι, αλλα ειναι η επιφανεια της θαλασσας που σου κλεινει το ματι ναζιαρικα και σε τραβαει, σε κανει να ονειρευεσαι να πας μακρια, στην αλλη ακρη της, για να σε πιασει η νοσταλγια να ξαναβρεθεις στη παραλια της Σαλονικης και να θες παλι να φυγεις μακρια.